HOUTEN – Tim Oudenaller werd dit jaar landskampioen als trainer van Kampong 1 en beleefde daarmee zijn grote doorbraak. Daarnaast is hij al 15 jaar actief bij HC Houten, waarvan de laatste jaren als technisch directeur.

“Mensen verklaren mij soms voor gek. Als het bij beide verenigingen druk is, dan ben ik er in totaal 80 uur per week mee bezig,” vertelt Tim.

Grotendeels tevreden
Tim noemt het jaar van de dames en heren van HC Houten deels geslaagd: “De dames hebben zich keurig gehandhaafd in de Overgangsklasse, dat is knap. Ik had stiekem gehoopt dat Heren 1 zou promoveren van de Eerste Klasse naar de Overgangsklasse. Ze werden tweede in de competitie en troffen een sterke tegenstander in de play-offs. Play-offs blijven toch een tombola.”

Matige periode van de heren
De heren kenden een mindere periode in april: “Ze hebben een hele mooie groep, met een goede trainer. Ik hoopte dat ze dat stapje zouden maken, maar ze waren in de competitie net niet constant genoeg. Tegen de sterke tegenstanders winnen ze steeds, maar in april verloren ze van de mindere goden.”

Binding met Houten
In de eerste elftallen van de dames en heren spelen veel Houtenaren: “De teams blijven grotendeels bij elkaar, en dat vind ik ontzettend belangrijk. De meeste spelers en speelsters wonen in Houten of komen er vandaan. We zijn daar vijftien jaar geleden bewust mee begonnen als beleid, en dat werkt goed. Er is nu een gedegen basis bij de club.”

Combinatie
Tim is momenteel technisch directeur bij HC Houten én trainer in de hoofdklasse bij Kampong: “Ik ben vijftien jaar geleden begonnen als coach bij HC Houten. Het is een hele fijne club, waar we met een groep trainers en het bestuur echt samenwerken. Ik heb er nooit over nagedacht of het gekkenwerk is wat ik doe, omdat ik de club een warm hart toedraag. Ik vind de combinatie juist hartstikke leuk.” Met zijn ervaring blijft hij op de achtergrond bij HC Houten: “Ik vind het juist leuk om de trainers te helpen. Ik ga absoluut niet op hun stoel zitten – zo zit ik niet in elkaar.”

Doelen bij HC Houten
Tim denkt na over zijn toekomst bij de club: “Daar ben ik altijd wel over aan het nadenken. We krijgen in december een mooie blaashal, waar het bestuur hard voor heeft geknokt. We gaan het zaalhockey verder uitrollen. In het algemeen staat de organisatie heel goed, en dan komt er een moment dat je tegen jezelf zegt: dit is misschien het moment om te stoppen, om te gaan. Er is een hele mooie fundamentele basis waar de club op verder kan. Dus ja, ik denk daar weleens over na.”

Eigen pad
Dit jaar werd een lange trainersweg bekroond met de landstitel: “Ik besloot zo’n tien jaar geleden te stoppen met mijn werk en me volledig op hockey te richten. Die kans kreeg ik bij HC Houten, waar ik hoofdcoach van de dames werd. Daarnaast trainde ik ook altijd bij de jeugd van Kampong, waar ik een aantal jongens – met wie ik nu landskampioen werd – heb zien opgroeien.”

Promoties
“Bij de eerste elftallen van Qui Vive en Schaerweijde, waar ik ook trainer was, zijn we gepromoveerd. Dan kom je meer in beeld. Vervolgens kwam het eerste van Kampong, en dan zeg je natuurlijk geen nee. Bij al deze ploegen voelde ik mij goed. Als de groep meebeweegt en ik krijg het vertrouwen van de spelers, en individuen ontwikkelen zich terwijl ze bezig zijn met het teamdoel, dan heb ik altijd een goed gevoel. Dat heb ik bij al mijn teams gemerkt.”

Hobbels
Kampong werd uiteindelijk kampioen na een zinderende strijd tegen Rotterdam. In februari stond het team er echter nog niet goed voor: “We verloren toen best wat wedstrijden. We wilden meer hobbels op de weg creëren dan vorig jaar. Toen ging het eigenlijk té goed, maar faalden we in de play-offs. We wilden andere systemen spelen, zodat we flexibeler waren tijdens wedstrijden. Dat gaat niet in één keer goed. Maar op een gegeven moment voel je de vibe – en dan gaat het lopen.”

Buitenland
Na al het succes lonken nieuwe kansen: “Ik heb natuurlijk ambitie. Het lijkt me heel tof om internationaal iets te doen. Als ze mij bellen met de vraag of ik naar Nieuw-Zeeland of Ierland wil als bondscoach, dan denk ik daar serieus over na. Dat lijkt me supertof.” Het buitenland trekt hem enorm: “Het is weer een stapje hoger. Het gevoel om een Olympische Spelen mee te maken, lijkt me onbetaalbaar.” Hij is nog niet benaderd: “Maar als je het een paar jaar goed doet, dan openen er altijd weer deuren.”

Familie
Ook thuis is er al over gesproken: “Ik durf het aan met het hele gezin. We hebben jonge kinderen, en mijn vrouw is er altijd voor mij en de kinderen – daarvoor heb ik ontzettend veel respect. Zij speelt een grote rol, want ik ben er vaak niet. Mijn vrouw is dierenarts, en dat beroep is denk ik ook prima uit te oefenen in het buitenland.”

Volle bak genieten
Tot slot kijkt hij met een warm gevoel terug op de afgelopen jaren: “Het is fantastisch. Ik vind het echt heel leuk en probeer alles met een glimlach te doen, of ik nu win of verlies. Gelukkig winnen we vaker. Mijn moeder is vorig jaar helaas overleden. Zij kon op een gegeven moment niet meer uit bed komen. Dan is Viaplay echt een uitvinding. Vanuit haar ziekbed kon ze toch mijn wedstrijden volgen. Daar ben ik heel dankbaar voor.”

Foto: SV Kampong